همسرزمین

همه روشنی باد

نگارینه و خوش

که ایـرانِ پایا

نماند  به خامُش

دیگه خسته از

این همه  انتظار

امیدی   یه چیزی

نبود از   قرار

دیگه خسته  از

این   زمینی شدن

از این  اشک و تردید

آن و   اینی شدن

ز آنی   که بودم

به اینی    که هستم

از این  دور باطل

از این   پرسه خسته ام

از این  طفره  رفتن

تو  بن بست نشستن

شده  زخم کاری

پر و بالُ    بستن

صدای  شکستن

امیدِ  رهائی

بازم  یک خـدا و 

ز دنیا   جدائی

که پیوندِ دل  بود

با اون اوج و   پرواز

شروعی   دوباره

یه امید    یه آغاز

تو همسرزمینم

نمی خوام   بشینم

بازم   دردِ کهنه

نمی خوام    ببینم

الهی   سلامت

همه   اهل ملت

همش  شادی باشه

نه سوگ و   نه ذلت

آره   تا قیامت

همه   شور و غیرت

همه  شوقِ  آغاز

نه  تکرار حسرت

به ایـران   پُر خند

پُر از   ساز و آواز

به پویائی و  رشد

همه   بالِ پرواز

سرافراز و   بهروز

سرائی   به نیکی

که مهرت   فزون باد

تو    نوری به گیتی   .  .  .  

١٧ خرداد ٩٠

http://www.music-baran59.com/6137-Saeb-Khani---Roo-Kon

آهنگ جدید و بسیار زیبای صائب خانی به نام                   رو کن.        با 4 کیفیت متفاوت ...

( آهنگ و تنظیم : رضا رفیعی - ترانه : ابوذر اکبری) 

بــا هـم

شاد زی    چون یک ستاره

چون   شهابِ  آسمان

پر غرور و   داغ   نور

زاد و رودت    کهکشان

شاد زی   همچون پرنده

قصه خوان و   نغمه خوان

در پیِ    روزی بلند

زنده بودن    بی کران

روز ها   قصه است

بودن    یک گریز و   یک قفس

یک رهائی    شوقِ فریاد

یک  سفر      یک  همنفس

در شبِ    خورشیدیِ مـا

یک خـدا    بوده است و بس

یک سکوت و   یک تمنا 

با تو هستم      یا هوس

صحبت از   عشق و جنون

یادگاری   بی زمان

صحبت از   نسل تـرانـه

همه     پر توش و  توان

صحبت از    یکتائی تو

گفتن از    آن    لا مکان

دیدنِ    زیبائی و  شور

یک جهان    رنگین کمان

دستها    لبخند     بوسه

کاش ها    پیوند    پرسه

رنگها    نورها    ایمان

یک نیایش    اوج    خلسه

قلبها   سوگند   بخشش

چشمها    دوری    رنجش

یادها    حرفها    پرسش

یک هنر       یک آزمایش

در غم   روزانِ تشویش

شادیِ   روزانِ   در پیش

نیم شب    یک روح زخمی

صبحدم    دل را   چه رحمی

ترسها   یکان یکان  و

رامشت   یک آسمان  و

طالعت    نیکی و  خرم

زنده باشی    عشق و همدم   .  .  .  

 ١٩  اُردی بهشت  ٩٠

رو به روی سی و سه پل 

انگیزه

الهی سَقَط شه

من  اشکت ببینم

به گورش  به در شه

که   آروم بگیرم

چقدر    غُصه و رنج

چقدر   ظلم و  پستی  

خـداجون   کجائی

که ساکت   نشستی

الهی  بمیـره

که  پایون بگیره

همه   دردِ عالم

همه   آه و ماتم

کجائی   دلِ ریش

توی   ترس و تشویش

سیاه   روزگارت

واسه    اَهرمن کیش

چرا  همـ سر    من

چقدر  بی وفائی

چه  دلها شکستی

چقدر    بی خـدائی

صفائی  نداره

همه   روز و  نو روز

همش   بی قرارم

همه    دردِ جانسوز

تو   ابلیسِ دل باش

خـدا هم   تو راهه

رسید  فصل تازه

شبم   قرص ماهه

سیاهی   سر اومد

که اون  چاره سازه

عمر بد   کوتاهه

تا اون     بر فـرازه

تو  دیدی و رفتی

همه  رنج مـا  رو

چه ساده شکستی

پُلِ  خوبیـا رو

چه ساده   بریدی

همه   عشق و امید

به بد    دل سپردی

به اون    پستِ جاوید

خـدای  بلندم

شُکوهِ   سپیدم

به جز تو   در عالم

که یاری  ندیدم

شکستم   به امید

بریدم   به نورت

تو  پیوندِ  عالم

به شوقِ   حضورت   .  .  . 

7 فروردین 90 

ایـران به نام نامی ات

تکرار همه   آئینه دیدن

صدائی  تا فراسوی رسیدن

لبانِ  نغمه ی  جانسوز پرواز

در آغوشم کش ای   فردای آغاز

انسان با شوقِ سخن

این قصه را  آغاز کرد

چون مُرغ تنها   در قفس

تا  در گشود    پرواز کرد

این خانه و  این کوی را

این شهر تو در توی   را

با بالِ خود   در زیر بُرد

این  جنگِ  رو در روی  را

انسان  با شور سخن

پرواز را   در جان گرفت

رویای   آبیهای دور

تعبیر شد    پایان گرفت

یک خواستن   یک رویش و

پویا شدن     عشقی ابد

تا گم شدن     در آسمان

تا  کهکشانها هم   رود  .

انسان  به غایت سرد بود

لبهای  بی آواز تو

دنیای   زشت و درد بود

دستانِ    ناهمساز تو

وقتی   جهالت  بر نشست

وقتی که  زشتی  خاص شد

دنیای   کوته منظران

بالا گرفت     الماس شد

هر قبله ای    بی یاس شد

هر وَق وَقی     احساس شد

وقتی     لجن  در پیش شد

هر مسجدی    نوکیش شد

انسان    سراسر  مرگ شد

اندیشه و    زیبا شدن

پرواز    فقط  بر دارها

اوج هنر     مُلا شدن

تنها هنر    تن ها شدن   ٢

انسان   به آگاهی برس

این کوتهان را   ریز کن

زیبائی   از نو نوش کن

فکر و خرد   لبریز کن

جان و جهانش را  بپیچ

در آن  سیاهِ مکر و کین

برخیز    دنیا را نِگر

دیگر چه می خواهی   ببین

این قافله    این موج بد

مغروقِ  دریایت  شوند

تا  از  تبار  آرشی

تو اُستواری    چون سهند

ایــران   به عشقِ خاکِ تو

صد  لاله باغ  اَندر  بَرت

خونِ  سیاووشان  گواه

انسان    فدای محضرت  .  .  .  

مرگت مبارک

دیری است مرده اند و

چندی است   دریافته اند

چیزی به پایانت نماند

تو   درد را   افسانه کن

چیزی بگو و   مرگ را

آواره و   بی خانه کن !

چیزی به  پایانت  نماند

قائل   به رخدادی مگر

تسلیم پروازش شو  و

آغاز نو     فصلی دگر

نه دین بماند    نه آرزو

نه آن  خیال و  جستجو

کابوس و  رویا    نا شدن

تنها   یه خُرده   گفتگو

نه تو   بپائیدی     نه من

نه این همه    تنها شدن

نه ظلم و  نه    سگ طینتی

گورت مهیا     بی سخن  .

چیزی به پایانت   بماند

یک عالمه   افکار بد

کردار زشت و   پر حسد

حیوان شر    گرگی و دَد

چیزی به پایانت   بماند

نفرینِ   آدمها شدن

 صد خاطره   صد فحش و کین

وامانده و    رسوا شدن

نه یک خـدا   نه قبله ای

تنها مُرادت   پول بود

اَرباب    شیطان را  بگو

گویند   سید غول بود

نه تو  بپائیدی   نه من

کفتار زشتِ   پر دغل

دیگر ریا     کاری نشد

پشتی به خاک   مشتی بغل  . . .   

دیگر خـدا هم بنده شد

من عاشق تـرانـه ام

نپرس  ازم نشانه ام

من عاشق   بهانه ام

یه منتظر   یه دانه ام

که بشکفم   به پای تو

که دل بدم    فدای تو

که جون نداره   قدرتو

نه آسمون   به صبر تو

من عاشق  تـرانـه ام

یه گوشه بی تو   خانه ام

من عاشق   بهانه ام

اُفق بشو      کرانه ام

چه کوته این  زبانه ام

چه آتشی    کنایه ام

یه سرپناه   یه دونه  یار

توئی درخت    یه سایه ام

من عاشق  تـرانـه ام

به وقتِ گُل    چو یک بهار

من عاشق  بهانه ام

اونکه   نمونده   موندگار

فقط همین   یه یادگار

یا  یه نشون   از روزگار

فقط همین   یه نقطه چین

یه ذره      اما  بی قرار   ٢

من عاشق تواَم  هنوز

دلم   هوای گم شدن

لبریز از نو     یه نفس

جدای از    مردم  شدن

منو  ببر     به خاطرات

اونجا که لیلی   کم شده

اونجا که  مجنون   یه هوا

خالی تر و   بی غم شده

اونجا    که لوتی های شهر

قابل   نمی دونن   شبو

اونجا    که قیصر   قصه نیست 

غربت     نسوزونده   لبو

من  عاشقم   خـدای من

این خانه    جای امن نیست

کاشم بسوزان و    ببر

دیگر   مجالِ  طعن   نیست

من  عاشقم    خـدای من

تندیس دل   بی خنده شد

نه اشک و نه   افسانه ام

دیگر    خـدا هم    بنده شد

از آدمی   آکنده شد

دردش به جان و   رنده شد

آتش گرفت    چون دود شد

قابل  نه و      مردود  شد

دیگر  هوا    مسدود  شد   .  .  .    

یـک

به امیدِ شادی و کامیابی

بهروزی  و  پیروزیِ

ملتِ   سرفراز  ایــران

از آخر شروع کنم

از این  تهِ اسفند

از این سر  کاغذ

از اون سر  لبخند

فرشِ  سیاه و کثیف

سقفِ بلند   تاریک

یه خونه    شاید سرد

یه حسرتِ     نزدیک

سهم  امروزی  هیچ

یک بغل حرف   صدا

رنگ و  وارنگی   نیست

هر چه هست  مات   سیا

از آخر شروع کنم

از سرِ   کم گفته

از تهِ   بی پیوند

از غروری   خُفته

از نگاهی     تاریک

بسطِ ظلمت    هر آن

شمع نورم    بفروز

با   چراغِ  ایمان

سبز سبز   فصل بـهـار

وقتِ   نور و سایه

وقتِ   هر روشنی و

بختِ هر    کم مایه   ٢

راستی   گم شده است

در   ریای جادو

در    دروغ و تشویش

در   گناهِ  زالو

دل    پیِ  حرفی چند

دل    پیِ رنگی خوش

ساده و   بی معنی

همگی    عاشق کُش

همه  حجمی   خالی

همه   قلبی    بی مهر

ساده بودن   دردی

با نقابی    بی چهر

از آخر   شروع کنم

از تهِ   فصلی سرد

نوبهار  شروع میشه

شاید  این بار  بی درد

سال نو   سال گذر

 شاید امن   یا کم خطر

سال رحمت   بی حسد

با غروبِ    کم خرد

سبز سبز    چون شاخسار

هر چه خوشپوش و  نگار

فصل زیبائی   رسید

عاقبت    بازم بـهـار   . . .

یک زندگی

سر من گیج میره از

این همه  غم

آسمون  بشور  و

بشنو   تو  یه کم

انگاری   منگِ خوابم

روز  نشده

این  تـرانـه  سرده

لب سوز   نشده

این همه   خیالِ بد

فکرای  شر

ظلم  ملعونِ

همیشه   دردسر

از خـدا  بی خبره

خـدا   کجاست

مرهم درده  و

یکتا   آشناست  .

صدامون  میلرزه و

نا   نداریم

دلمون  تنگه

انگار   جا نداریم

همه جا وهم و   غبار

شب و  طلسم

غافل از  حالِ همه

حتی    یه اسم

تار شده   حس و

زیبائی   گم شده

همه  حرفا درهمه 

یا   بیخوده

سر من    نمیشه

کم داشتنِ  تو

یا به حسرت  کم و کم

خواستنِ  تو

آدمی  یه گوشه

تنهاست  تو دلش

سر  دردا  از   اینه

نامردُ    ولِش

میگم تو 

دار و  نداری واسه من

 نه که  تو

عشقُ   میاری واسه  من

همش  اینه

من و تو   گم شده ایم

تا یه رویای  بزرگ 

سروده ایم 

خوبِ من

شادی و   مهربونیت

این همه

همدلی    همزبونیت

عشق دنیا    رسم دنیا   موندگار

تا ابد   بر جا نمونده    یک بهار   .  .  . 

شهر بـارانـی

٢٠/٦/٨٩

با شمام

منو کم کن از  تـرانـه

منو این  غروبو بشناس

با تو از   عاشقی گفتم

با تموم  عشق و احساس

من  تو بازیِ دلِ تو

یه سـبـد تـرانـه میشم

بـغـض بـارونـم  خـدایا

کمترین   بهانه میشم

شاید اونجوری  که باید

بوسه بارونی    نبوده

هر چی بوده   هر چی مونده

واسه رفتن     خیلی زوده

امشب این   سکوتِ خالی

این همه   حجم  شبانه

قلبمو    فشرده محکم

زخم کهنه     این گمانه

که تو رفتی و   هنوزم

دل من     غرق خیاله

آره   فرصتی  نمونده

با تـو  موندنم     محاله  ٢

منو کم کن از  تـرانـه

شاهدِ  بی خبریم باش

رنگِ  آبـیِ  کلافه

رفت و  سرخ خون اومد جاش

 مَن مَن ها   همه به مِن مِن

لُکنت و   ضعفِ  بیانه

نمیدونم    من چی میخوام

زنده ام  خوبم        چاخانه

نفسی راحت    کشیدم

خـداجون   قبله ت   به راهه

من   یه گوشه ای  نشستم

کی شبه    کی قرص ماهه

شاید  اونجوری که  باید

تو دل و جونم   نبودی

اما راستش   از اون  اول

واژه ی    قلبو  سرودی

این تو بودی   که گذشتی

این تو بودی که   پریدی

تهِ این    دورای باطل

تو چی خواستی    که ندیدی  .  .  .

٢٤ دی 

رودسر  

یـلـدا

روز ستاره

دوم  بهمن

روز  تو و من

روز  مـا شدن

از بدی  کندن

به خیر  رسیدن

به نور و  امید

به اون لحظه که

نـدامون   ندید

به اون  انتظار

به شمع روشن

به  آبـیِ دل

به سبـز رُستن

دوم  بهمن

روز حادثه

روز  افتخار

ترس و یاس بسه

روز گم  شدن

تو  سرخ میهن

سپیدِ صلح  رو

سیاهِ  رهزن

فصل نوی ما

شادی   همه جا

 کهنگی  ویرون

خنده   رو لبها

روز ستاره

آنِ  شکفتن

این  تحقیر بسه

از  خـدا  گفتن

دست در دستِ هم

ایـرانـی   آباد

عاشق و شیدا

ایـرانـی   آزاد

بسه  هموطن

صبرت   تمومه

بدی  سر اومد

غربت   کدومه

گُلها  واسه تو

لبخند و  بوسه

شوقت  واسه من

کی   دلواپسه

اون که می دونه

جائی  نداره

توی شهر دل

باز  مهـر می باره

بهمن   قیامه

تا مـا   یه فریاد

ایـرانِ  عاشق

باز   میشه آزاد   .  .  . 

٢ دی

سـبـز و بـارانـی 

جـانـم فـدای ایــــــــــــران

سلام  وقت خوش  روایت امروز  یه حکایت تلخه  باز محرم شد  قصه ی

آدمائی که یک سال هر حرومی رو حلال می کنن  هر جنایت و پستی

رو مجاز  بعد سردر خونه و مغازه هاشون پرچم چند متری حسین و

ابالفضل آویزون می کنن با پول حروم و کلاهبرداری برای هیات خرج

می کنن با پول دزدی میشن معتمد و خیر محل این جماعت دروغ و

ریا تزویر با چهره های گوناگون  و رنگ رنگ خیلی زیادن  خون ملت رو تو

شیشه می کنن   از بالا دستیا دیگه نمیگم . قصه ی نرگس رو میگم

دختر شش ماهه ای که تو فقر زاده شد  فقر مطلق مطلق  اونم

هشت ماهه  خونواده خرج بیمارستان رو نداشتن چند هفته ای بچه

زیر دستگاه بود آخر هم گفتن اگه تا چهار ماه موند می مونه خرده

پس انداز رو برای بیمارستان خرج می کنن با کمک اهالی محل موفق

به پرداخت پول بیمارستان میشن بچه موقع تولد یک کیلو و خرده ای

بوده چرا اینطور شده ؟ چون مادر تغذیه خوب نداشته و مشکلات دیگه

تو یه خونه ی کوچیک و نمور و سرد دیداری با این خونواده داشتم تو یکی

از روستاهای اطراف رودسر  خط اصلی گاز از دم محل رد میشه و به

املش  میره اما به این روستاها نمیرسه میگن بعدا  که هیچوقت نمیاد.

بوی شدید نفت فضای اتاق رو گرفته بود بخاری کهنه ای که خوب کار

نمی کرد و مثل خونه ی قدیمی بازنشست بود یه لایه موکت و بچه

روی پتوئی نزدیک بخاری سینش خس خس می کرد شش ماهه بود

اما از یلدای دو ماهه ی من ریزتر  چرا ؟ چون مادر که تغذیه ی مناسب

نداشت که شیر مقوی داشته باشه شیر خشکی که داشتن رو با

مقدار سه برابر آب هر دفعه مخلوط میکردن و به بچه میدادن که باعث

ضعف مفرط  و بیماری گوارشی بچه شده بود اونقدر نحیف که یاد

عکسهای کودکان آفریقائی می افتادی دستهاش مثل یه پیرزن  نود

ساله چروکیده مشکل خونی هم داشت .........  پدر و مادر جوون ٢٣

و ٢٥ ساله . سوء تغذیه و ضعف تو چهره شون داد میزد  بسیار لاغر و

نحیف .    پدر مادر این جوونا پیر و ازکار افتاده و تحت پوشش کمیته

امداد  پدر جوان هر روز صبح خیلی زود این مسیر چند کیلومتری تا

شهر رو تا حدودی که میتونه پیاده میره یا همسایه ای که شاید در شهر

کاری داشته باشه کارگر روزمزده وردست سنگ کاری کار میکنه که

روزی ده الی دوازده هزار تومان بهش میده ......  هرکسی از فقر این

مردم یک جور سواستفاده می کنه کارفرما و استادکار یک جور رسانه

یک جور حکومت هم یک جور  با فقیر نگه داشتن و محتاج نگه داشتن

همیشگی این قشر بسیار ضعیف و چشم امیدشون به صدقه های

پر منت بعضی مردم یا مسئولین . که فقط مسکنه و دوای درد نیست

دوای درد همون شغل ثابت آبرومند که بتونن تا حدی موکت خودشون

رو از آب بی توقف این زندگی کمی بالا بکشن  و شاید کمی نفس . . .

قصه ی نرگس کوچولو قصه ی هزاران کودک مثل این تو این کشوره

فقری با چهره ای خشن و عریان که تا لمسش نکنی دردش تو دلت

کمتر زبونه می کشه و کمتر باورش می کنی قصه ی دردآلودِ نسلی

که زیر خروارها خاک مدفونه و صداش به هیچ جا نرسیده  حالا اگه

میخوای گریه کنی بدون واسه چی و کی گریه می کنی پاشو عزیز

ایران رو دوباره بساز  پاشو عزیز نذار خیال کنن غیرتت رو هم گرفتن .

پاینده ایـران

٢٣ آذر ٨٩ 

برای تو

گل نازم   یه ماه میشه

جلوه کردی  توی قلبم

دیگه تو  اون عمر و جونی

روح من  امید و صبرم

امروز  یک ماهه شدی تو

الهی  صد سالِ خوشبخت

انتظار  چشم نازت

عاشقونه   وقت و بی وقت

گل من    مهمون قلبم

صاحبِ  خونه ی شادی

شاعرانه    پا به پاتم

با همه   عشقی که دادی

با تموم   مهربونی

دنیا ساده ست  چون جوونی

مثل لبخند میشه  وقتی

قدر  قلبتو  بدونی    ٢

توی چشمای  قشنگت

من یکی   خیلی کوچیکم

وقتی عشق من  یه دنیاست

آره من   همین  یه تیکم

عزیزم   دو ماهی رفت و

به همین  زودی  یه ساله

میگذره   روزا  و  ماها

بعدِ اون   فقط خیاله

فقط یه  خاطره ی گم

ترش و شیرین و   هزار تو

زندگی   رسمش همینه

مهر و لطفتو   بکن رو

خـدا   گل کن  تو تـرانـه

وقتی شوق تو   نباشه

این ترنم    عاشقانه

نور و امید رو   می پاشه   .  .  . 

یازده آبان    پانزده آذر  

به روز تولدم نور امیدم هدیه ی زیبای خـدا

دلم نوری داره

میخوام چشم بدوزی

به چیزی  که هستم

به بُغضی که  یک عمر

به یادت  شکستم

میخواستم  بدونی

چقدر  بی قرارم

من از وقتی  نیستی

به یادت    می بارم

میخوام   تا همیشه

گُل عشق  بکارم

یه لبخندِ دائم

به سوغات  بیارم

میخواستم   بدونی

همه  روح و جونی

الهی  که یک عمر

سلامت  بمونی   ٢

اگه  بد ندونی

بگم  عاشقم من

رو قولای سابق

هنوز  صادقم من

هنوزم  می تونیم

نگو  دیر و تلخه

اگه  مـا  بمونیم

بختِ بد  می چرخه

به خوبی  نظر کن

که زیبا   تو هستی

به شوری   که داری

نهانی     یا هستی

میخوام  در تو گم شم

یه مـا  شیم دوباره

آسمون   سیاهه

یه چشمک    ستاره   .  .  .   

یـلـدای مـن

تبریک میگم به آسمون

چشای ابـر  بـارونـیه

نوبتِ لبخندِ  گُلاست

غُصه حالا     زندونیه

تبریک میگم به قلبِ تو

که شـادی  تو وجودته

سیاهپوشی  خوب غمی نیست

بذار بگیم     از عادته

دلگیر نشو   بخند برام

این دفعه رو  بمون باهام

باز   زرد و غمباره  دلت

نوگُل من    بخون باهام

دنیا   یه جور نمی مونه

خوب و خوشی  فراوونه

اونچه  تو غصه   پنهونه

بدی و مرگ   تو زندونه   ٢

امروزه رو حال  بی خیال

فردا چه خوب   یا به زوال

دو روز دنیا    واسه تو

دریـا  و   سبـزیِ شمـال

این همه  لبخندِ درخت

این همه زندگی   سُرور

جنگل    یا  کوهِ  پُر ز بـرف

زایش و بـارون    یه کُرور

که خیر و شر     همیشگی

با ماست  به چی چشم بدوزیم

آدمـی خیره    گـُل من

چرا  تو سایه   بسوزیم    ٢

تبریک میگم  به عشـق تو

به هر چی  پـاک و  روشنه

یـلـدای مـن   نـور و  اُمـید

تـولـدت    شور منه

تـولـدت     شوقِ منه   .  .  . 

آره تو همونی

دیگه  بعدِ امروز

نبینم   نخندی

نبینم   غمت رو

به کی  دل می بندی

به اونی  که عمری

دروغ و  هوس بود

برا  قحطِ عالم

همین دونه  بس بود

ریاکار و  بی رحم

یه شیطان   یه قابیل

یه فتنه   خیانت

یه خنجر    به هابیل

دیگه  بعدِ امروز

همش  شـادی باشه

همه  پـاک  و  سالـم

  که   آزادی  باشه

تو  آزادی    از اون

بمیرون   بپوسون

خیالِ  حرومش

دیگه   خنـده آسون

اگه مـا   دوباره

به آگـاهی و  فـکـر

بلند شیم   ببینیم

همه  لحظه ها   بکر

ولش کن   حرومی

همه   شر و شومی

تو مهـری    تو مـادر

نگو که   کدومی

که  فرزندِ دلبند

همه زندگی   قند

شکوفا و  زیـبا

پُر شور و  پیـوند

به یادِ دلش  باش

به یادِ   جـوونی

همین   آن و ساعت

می دونم   می تونی   .   .   .  

ملک اهورائی

به نام آنی که

   از این قصه دور نیست

 به نام خـدائی که

     لبخند و شادی   آفرید

 با یادِ شاده ی هستی بخش جاوید

         با یادِ تـو      آغاز می کنم  

 به نام مُلکی که 

       کرانش    بی کران

      عشقش    پایا و مانا

        لطفش    سراسر مهر و راستی

                از پارس  تا  ارس

       همچو خوری پر شور و نور و داغ

              با نام  ایـــــران    نکته آغاز می کنم 

سبزتر  از لبخند

  شاد   چون بـاران

    چون تـرانه   نغز و

       چون  شکفتن آسان

   چون  شنیده  پنهان

    پر طراوت   با جـان

       من  ز تـو   می خوانم 

         ای هماره    ایــران 

  نامت   آوای گران

    بام تاریخ   بشکوه

  سرفرازی   همه عمر

        بوم جاویدِ   چو کوه

  غاصبان  می دانند

   عمر بد  کوتاه است

  قیمتی نیست به خان

    کوته و  بی جاه است

 دل  تن داده به خاک

    چون  نمیرد  ایــران

    این همه لاله فُتاد

        پای این عشق  بمان

         پای این  آبادی

         تا به آن  آزادی

      تا تو  روشن شوی و

            عشق تو   فریادی

        بر سر    کوتهِ بد

           اَهرمَن کیشِ چو دَد

         آگهی   فکر   عمل

              با   خـداوندِ خـرد   ٢

    سبزتر   از لبخند

          نوبهـار  و  بـاران

                جان  خلیج پـارسـت

                        مـهر مانا     ایــران   .  .  . 

فرصت دوباره

هستم اگر می روم   گر نروم نیستم

                    شاعر بی آرزو   من مگسم  چیستم

دریـا هر روز  سر جاشه

من و تو   قبلیا نیستیم

دریـا  که موج  پا به پاشه

من و تو    چرا بایستیم

من و تو  مـا   شده بودیم

خیلی حرفا    گفتنی بود

چرا   حسرت و جدائی

عشقِ مـا   که موندنی بود

خیلی شعرا   خوندنی بود

دستامون     سرودنی بود

اما  گوش کن  تو همونی

همه فکرا    شدنی بود

دلامون   تشنه ی چیدن

از همه بدی    بریدن

تنمون   ساحلِ گرمی

رنگِ آفتابو    چشیدن    ٢

تو میگی  که یک خیاله

حرفِ   فرصتِ دوباره

من میگم  این جوریام نیست

حالا    موقعِ شکاره

دلمو  صیدِ  خودت کن

وقتی مَد داره  و  شرجی

تور و قایقم   نمی خواد

چنگِ تو    نداره خرجی

دریـا  هر روز سر جاشه

من و تو   ماهیِ عیدیم

آره  تُنگمون    کوچیکه

وقتی دریـا رو   چشیدیم

من و تو    مـا  میشیم آخر

اگه   دستامو  بگیری

شک نکن   یه عشقِ پاکه

نگو بازم    یه اسیری

خـدائیش    بی من  می میری   .  .  .   

کلاهبردار مدعی

اسبو  بتازون  حرومی

زود میرسه    نوبتِ  مـا

خونه ها   اموالِ غصبیت

   همه از    برکتِ  مـا    ٢

دزد زده  به خونمون

یه دزدِ  پست و  بی وجود

اولا    آ سِیّد  و

امینِ   اهلِ خونه بود

دزدِ  صدها  میلیونی

هم  میزنه    هم شاکیه

بدجوری   خر تو خره

تِزش  اینه   کی به کیه

همه عالم   با اونَن

شورا و  شهردار و  محل

میگن اون    معتمده

آره     تو پستی و  دغَل

همه جا  آدم داره

کلانتری   دادگستری

دم به دم   فتنه و شر

آره لجن     تو بهتری

شاهدِ دروغ  ببر

عالم و آدمُ   بخر

اون  خـدا   بزرگتره

رو  گُرده ی  تو نره خر

افتخارش  همینه

جوونا رو   حد می زدیم

واسه روزه خواریشون

به سیم  آخر  می زدیم

یا حسینت   از  ریا

صد رنگِ پستِ   بی حیا

گرگِ درنده   میشی

فریادمون   حقه  خـدا

پاسدار  بی حیا

وقاحتم     حدی داره

دست و  قلبو   میشکونی

ثوابِ   اُخروی  داره

با ضرب و  خون فهمیدیم

خیانتات   حد نداره

توی تهمت و  دروغ

هیچ دلی    حُرمت نداره

یاد بیار  اون شبی که

به خاطر  چندصد هزار

چهار لیتری بنزین بردی و

هزار   داد و هوار

خونه   آتیش بزنی

آبروشو   پاک ببری

نقشه ی  ناموس دزدی

دخترشو   در  ببری

دزد زده   به هستیمون

یه دزدِ  بی ناموس و   رذل

مارِ خوش خط و خاله

دروغیه   این همه  نذر   .  .  .  

از این بیداد

جای باتوم  رو پشتِ تو

میگی  دردی نداشت   داداش

  همه تن  زخمی و  خسته

         غرورت زنده     گُردِ داش

 تن کبود و   مضروبت

   تو  مـادر   من به پات خاکم

     اون نامرد    خواهری نشناخت

                واسه تو    مشتِ افلاکم    ٢

نزن جانی

 نزن قاتل

    برادر   مشتتو   وا کن

توی مشتت   یه گوشی بود

عکس این   درندگی   جا کن

  نزن جانی

  نزن  قاتل

       اون عاشق

    با من    برادر بود

می گفت  مـا     جمله انسانیم

    جرم  مـا هم      برابر بود

  فقط   اون گفت

    اومد    بارید

به فریادش   لَشِت  لرزید

    فقط   اون گفت

        نباس   ترسید

   یا با  هر زوزه ای   نالید

بسه  جانی

   تمومش کن

 که قدرت   تا اَبدها  نیست

     تو  ترسیدی 

       تو   رَم  کردی

    عدالت که    با بدها  نیست

ستم ها کردی و    آخر

  به چنگالِ   جوونائی

       ریا     تزویر

        بسه قاتل

تمومش کن     تو تنهائی

  چه خونهائی    چه  تن هائی

   چه پـاک و   عـاشق و   آزاد

    چه گردابی   به دورِ توست

     به حقم   می زنی  فریاد   .  .  . 

فصل چهار

پشه ها  شب میخوان

پشه ها   خون میخوان

خرمگسِ تاریک

روزای خوب   میان

روزا   تو درختا

شبا    هرز می گردن

نسلت  منقرض شد

کی رو  سیاه کردن

دیگه  خون نمونده

که تا صبح  بنوشن

یه مـلّت    بیدار شد

همگی    به گوشن   ٢

مگسا   دور و برت  فتوا میدن

میخوای  آسمونو    تنها بگیری

پر و بالِ   اون عقاب   بهت نخوره

آخرش   گنده مگس    بد می میری

اژدها و   گرگ و   خرس روسی هم

نمیتونن   تا ابد   باهات باشن

مگسا   فقط  خرابِ آشغالان

ولّیِ  زباله ای     کیا موشن 

مگسا  سبز و سیاه   یا قهوه ای

ببین  ایـران   پُر گندِ  تازیاست

سنجاقک    پشه فراموشت  نشه

اِسپری مگس کُشه   عزمِ  مـاهاست   ٢

موشای   کثیفِ  فاضلابی هم

نمی تونن  با  مـاها  کَل بندازن

مُرده خوار و  تهِ  انواع قاچاق

جانماز آبکش و   شاه دزد و  کجن

سوسکای  قمه به دست  و اجنبی

ترس و  تزویر و   ترور     دیگه کمه

با تجاوز و   قصاص و   این حدود

واسه سرطانِ سقوط    نه مرهمه

طنابِ  دار خـدا   رو حس بکن

اِنقدر  آتیش  به خانمان  نزن

آهِ  مادر  پدرای   صاحب عزا

یه هلاک بد داری    کم زِر  بزن   ٢

جنگلِ سبـز  و  دلا   که روشنه

فصلِ چارُم   فصلِ عاشقانه هاست

آبـیِ  دریا  و  آسمون      نگات

پُر امیدم و  نور     خـدا  با مـاست

دلِ مـا    روشنه از   نور خـدا

  از همه   کینه و  پستی ها   جدا

بیا با هم     یه عهدِ تازه کنیم

از غم و  پَلَشتی ها    بشیم رها

مهر  میـهن   مثل مهر مـادره

تکه و نابه  و   پُر  زِ عاطفه

وطـنم   عشقم و  تار و پودِ من

تو یه دریـا و     بدی فقط کفه    .  .  . 

تو این بی پناهی

توی  شهر دنیا

یه خونه   اسیره

یه  زندانِ شرقی

دلا   توش می میره

توی  شهر دنیا

یه  کابوسِ شومه

یه  بغضِ دمادم

که شـادی    حرومه

دیگه  با مـاها  نیست

سر چی   بباریم

یا با  قلبی  زخمی

یه عشقی   بکاریم

دیگه   مهربون  نیست

همه    دستِ  مردُم

بهارُ  نمی خوان

همه  خوبیا    گم

جوونی   که خسته

امیـدی    شکسته

خـدا   لُعبتی شد

همه    دستا  بسته

ولی  مـا   هنوزم

می تونیم    بخونیم

هنوز    نائی مونده

که تا صبح   بمونیم

هنوزم   تو شبها

گُلِ  یاسی  داریم

مـا   با صد تا غُصه

رو در بایستی   داریم

نمیگیم     تمومه

نمیگیم     نمی خوام

همه   دنیا با  ماست

همه    شوقِ فردام

توی   شهر دنیا

یه خونه    اسیره

اگه  مـا  بلند شیم

یه روز    دیوه میره

توی   شهر دنیا

یه کابوسِ   شومه

پریدن   از این خواب

 نگو   آرزومه

دیگه  با مـاها  نیست  

بعدِ مـا   نمی خوان

دارَن  یاد می گیرن

میتونن   و     میان

میان    تا تموم شه

همه   فصلِ ماتم

که شومی   سر اومد

خـداجون     باهاتم   .  .  .   

حصر مشترک

داره کم کم   همه حرفام

رنگِ فردا رو  می گیره

نوبتِ  دلخوشیِ مـا

وقتی خونمون    اسیره

خیلی   کوتاه و شمرده

جوونیمونو   کی برده

دلائی   که سرد و مرده

ضحاکی    مغزا رو  خورده

بدنها   پر از سم مرگ

گردای  سفید و    سوزن

ندارها     زخمی   کلافه

واسه هر  لوطی ای  رهزن

خبرای بد     دمادم

فقر و فحشا    شده همدم

واسه  خاشاکی که   گفتی

خودکشی    یه جوری  مرهم

فصلِ   حاکمانِ  اوباش

فصل    جانیانِ  قاضی   

فصل   مردُمی   که مُردن

فصل غم   هر جوری راضی

نذار    بچه ها     حروم شن

همونطور    که مـا    بریدیم

سوخته و  تباه   نباشن

همینی    که مـا  چشیدیم

داره  کم کم    همه حرفام

بوی  اعدامو   می گیره

بوی  اعتصاب و  روزه

عطر انسان     که اسیره

خیلی    کوتاه و   شمرده

همه   گُلها     زرد و خُفته

خنده روی   هر لبی  نه 

که سکوته    با سکوته    .   .   .    

پـردیـس

عزیـزم   داری میای

     خـدا رو شکر

یه بـابـا   مـامـان  میخوای

          خـدا رو شکر

عزیـزم  نویدِ عاشقی و   مهـر

   چشم به راهیم    تا بیای

                        خـدا رو شکر

وقتی دیدیم   گُلِ خنده ها  شکفت

راستی راستی معجزه ست   بی گپ و گفت

         وقتی مـا   دلو سپردیم  به خـدا

     بختِ بد   یه گوشه ساکت شد و  خُفت

تو تمومِ   روز و شبهای بلند

   تو رو داشتن  آخرین حرفه    نخند

 این همه روز رو   چطوری  سر کنیم

       لطفِ آسمونی     شیرین و  لَوَند

دخـترم   یه گوشه از   دنیای تو

بدی و  بی مهری و   اخم و  ریاست

بدون  دنیا     پُر آوای  خوشه

این همه  رنگ رو  ببین    چه با صفاست

دخـترم   برکت و نـور و  روشنی  

تموم  آدما   یه معجزه اند

اگه مـا   درست بریم  راهِ دلو

راستی راستی  کج و مَج    خیلی کَمند

تـو بیا   تجربه کن    عشقو ببین

ساحل و   ماهی و  جنگلو   ببین

هر چی بد بود رو از اون تهش   بچین

بخند تو    آبـیِ  با حالِ   زمین

آره   کم کم    دارم عاشقت میشم

همه اشک و   شوقِ من  فدای تـو

خـدا  این  لطفشو از دل    نگیره

بـارونِ رحمتِ  اون    به پای تو

آخه تـو   عطر بهاری     گُـلکَم

زنده کردی  روح و قلب و   جسممو

خونه رنگِ   نو شدن  با تـو گرفت

آخه من   چطور بگم   این  حسمو

عزیـزم   داری میای

خـدا رو شکر

یه بـابـا   مـامـان  میخوای

خـدا رو شکر

عزیـزم  نویدِ عاشقی و   مهـر

چشم به راهیم    تا بیای

خـدا رو شکر

  اسفند ٨٨  اُردی بهشت ٨٩

شوخی سنگ جدی مرگ

از درد   دهان گشود

بچه    می چلاند

چشمان   یه کاسه خون

بچه    می خوراند

یک  مشتِ پر   پُفک

با حرص و    با وَلَع

ترسی  بر او  چشاند

مرگ و کُما      خلاء

او   فکر جوجه اش

جیکی    خفه  غریب

بچه    یه کار نیک

شیطونیِ  نجیب

بارانِ    خیس و سرد

اُردی بهشتِ   درد

وقتی که  لانه ای

تابوتِ   جوجه کرد

با کار  خیرِ تو

یک  آشیان    گسست

یک شوخیِ   عجیب

عمری دگر     شکست

بارانِ   تند و  پاک

لالائیت    به خیر

ابر     مهر و روشنی

بخشیده ای   به غیر

دیگر    به قطره ها

امیدِ نو      مبند

با هر   ستاره ای

بر آسمان     نخند

این شد   یه خاطره

پر سوز و    پر اَلَم

جفتی    نمی پرد

بر   آشیانِ غم

با  درد     خنده ای

با  اشک    لحظه ای

عمرت  به سر  رسید

ای   نوگُلِ  امید

کوچک   چه ساده مُرد

در بازیِ   بـزرگ

این   قصه ای  اَبد

در این    جهانِ  گرگ   .  .  .  

با خـدامون با خـدامون

میدونی   روزگارم

     کمی اندازه ای    سرده

          وقتی که    من از تو دورم

               شکلها    اندازه ی   درده

    هیچ کسی    قدِ تو   یار نیست

        تو تمومِ    روزگار نیست

             هیچ کسی نمیگه     ای دل

                 تا خـدا هست    انتظار نیست

  روزا  پوچ و گُنگ و   محون

   شبا     بی سایه ترینن

     وقتی که    من از تو دورم

       غربت و   تلخی     قرینن

    با تو    معنا میشه    حرفام

      با تو   انگاری   وجودم

         با تو     هنگامه ی شـادی

            بی تو بودِ من       نبودم

             سخته دنیا     اما بی تو

          سرد و کوتاه و     زننده

              ای پدیدآر     ای جهانبخش

            عاشقی و   مهـر و   خنده

                       میدونی   که با تو    هر دل

                          رنگی از   حسرت نداره

                        دروغها    کوچیک و   پَستن

                           هیچکدوم  حرمت نداره

                              ای تو زیـبا     ای اهـورا

                                بدی با    هزار افسون

                                 خیمه زد    رو تنِ خوبی

                            کن دعامون        کن دعامون    .   .   .   

با تو بهترین

میخوام   ببینمت اساسی

برات بمیرم    حماسی

اگه تو قلبت    نباشم

نابودی     راسی راسی

تو فکر مجنون   یه عالمه

حرفای بد به    پدرزنه

یه بار میخواست  قاتلش بشه

بعد انتحار      رگ بزنه

اما  گذشت اون زمون

تمومه  قصه ست  اینو بدون

اسید   تیزی    تو کار نیست

ریلَکس باش و    اینو بخون

قبوله مـا    دستامون  سواست

دو تا سیاره     تو تا هواست

قبوله  اما      دله  خرفهمه

زمین  هُبوط     آدم و  حواست      ٢

میخوام   ببینمت  اساسی

بهت بگم     راسی راسی

اگه تو  قلبت   نباشم

تِراژیک    یا حماسی

تو رو میخوام   جونِ یاسی

نگو که  اِندِ   کلاسی

نگو  تهِ مرام      اما

یه عاشق    آس و پاسی

زمونه    خیلی زد  کمرم

نپیچونم    نگو بی خبرم

دیگه    طاقت ندارم

چرا  چرا  من بی اثرم

دیگه  نذاری   سر به سرم

آقِ  یه عاشق    می گیره

هر کی   رو قولاش  وانستاد

بدون که    بدجور   می میره

نشستم روبروت     منو ببین

اون زخم کهنه رو    حالا بچین

نشستم   دنیام    جلو چشامه

بخون واسم       عاشقِ زمین   .  .  . 

با غرور هماره جاودان ایــران

بیشمار  واژه ی نـور

مـا   عشـق    آزادی

زنده میـهن    به گرمیِ خور

امیـد   سُـرور    آبـادی

کدوم  بارونِ غمناکی

میتونه   با تو بد باشه

که اینطور    زرد و ناشادی

تو قلبت   غصه ها  جا شه

تو قلبی که    به شادابی

وِردِ زبونِ   عالم بود

نگو   این قصه  تقدیره

تا بوده   دورِ  ماتم بود

از دنیا   چی میخوای حالا

فقط یه   لحظه ی شادی

به شوقش  جشن می گیری

همون آنی    که جان دادی

سیاهی     روی گُل  پوشوند

ولی قلبش     هنوز  سبزه

دلش   در زیر هر  آوار

با هر لبخندی     می لرزه

سپیدی    موندگاره   چون

نفسهائی  که می ارزه

تو نوری     خواهر خوبم

چه روشن     باز نگو هرزه

که هرزه    اون سیه روزان

حتی سنگ هم   ببین سبزه

وقتی آبِ زلالِ دل

بهش خورده     مثل نبضه

انگار زنده است    تپش داره

میگه ای   روح آواره

تا وقتی تن   نفس داره

به اُمیده    بکن چاره

که تو برهوت     فقط خاره

فقط اشکه     که می باره

فقط  گرگای  بی مقدار

نه اون دستی که    می کاره

نگاه کن    توی هر جنگل

زمین و  آب و   آسمون

درخت و برگ     پرنده با

یه عالم    قلبِ مهربون

همه از   شادی می خونن

همه حرفن    اگر گوشی

همه زنده     پر از زایش

تو پس   با مرگ  می جوشی

که اینطور    زرد و  ناشادی

چرا انسان      که آزادی

چرا   در بندِ  تقدیری

چرا      گمگشته فریادی

سرنوشت رو   مـا  می سازیم

با هر حرکت    با هر کاری

با هر لبخند     با هر زاری

دلای سرد      یا تبداری

حقیقت اینه     مـا هستیم

حقیقت اینه     ایستادیم

حقیقت  مـا      دروغ  اونا

با هم زنده    با هم شادیم   ( ٢ )

من تو همه

سلام وقت خوش دوستای عزیز و مهربون   کسائی که دلگفته های هر چند کوچیک من رو می خونید  از همه ی شما بی نهایت ممنون و سپاسگزارم  .   یکی از دوستان وبلاگی تو کُماست  به اسم آقا طاها  لطفا از دعاهاتون بی نصیبش نذارید  بیاید با هم   من تو همه  برای این عزیز همدل و هموطن  و همه بیمارانی که بعد خدا امیدشون به دست و قلب مهربون شماست  با قلبای پاکتون دعا کنید    ظاهرا کوچیک  اما یه دنیاست      پس  بسم الله  ....  پناه بر خـدا  ....

خیلی فکرها میگذره

از تو خیال و منظرم

اما باز به یاد تو

یه عاشق    منتظرم

خیلی وقتا پیش میاد

خط روی قلبت بکشم

اما باز   تو رو میخوام

فقط  به شوقِ تو    خوشم

دست روی  چشمات می کشم

دیگه منو    خواب می بینی

تـرانـه هامو   گوش بده

حرفِ دلِ    یه زمینی

دست   توی دستات  میذارم

روزای خوب     هدر شده

اما هنوز   تموم  نشد

کی خوابه    کی خبر شده

ستاره   همسفر شده

نفرت   چه بی اثر شده

انگاری   توی جمعِ  مـا

یه آشنا    رهبر شده

کاشکی  چشامو  ببینی

تنهای تنهان    قدِ تو

دلت برام    تنگ نشده

بگو نه شاید    حدِ تو

صدامو که   خوب میشنوی

دلخنده هامو   می بینی

روز و شبی تازه شده

یه دلبری     تو همینی    ٢

میگم دلای این  همه

عاشقِ دلخسته    چرا

رنج و فِراق    می طلبه

این همه پابسته     چرا

یکی بگه   جرفِ دلو

یکی باید   بیاد جلو

یکی که  قلبش روشنه

بی دلهره     بگه هِلو

روزای ختم دل    تموم

دنیای نو    شروع شده

همیشه با تو اَم    رفیق

گریه   عزا     چه بیخوده

خیلیا   رفتن به خـدا

چه  پوچ و  گُنگ و   بی اثر

بدونِ یه    شروع شدن

بی رنگ و بو  و    بی هنر

خیلیا   هستن به خـدا

نگاشون به   دست شماست

نشون بده    یه عشق پاک

قدم  قدم     تا به   خـداست

یه راهِ  سبز و   بی جفاست

ستاره     گفتن و     صفاست

یه حس نو      یه راهِ   بکر

زندگی و     اصل شفاست

اگه تو این    جمع شلوغ

تو این حریمِ     پر دروغ

تو هم    گرفتار شبی

بدونِ    صبحی   پر فروغ

بشنو و    کاری کن   شاید

دنیای بهتر   بسازیم  

بیهودگی     خراب کنیم

شادی و   امید    بکاریم

به تُنگِ شب      نور بباریم    .   .   .  

مـا همه ایستاده ایم

خـاکِ  خوبم

خـاکِ سرخ  بی قرار

     می رسد آخَر 

       بهارانت بهار

خـاکِ  خوبم

تشنه ی آزادگی

می رسد آخِر

سکوت و بندگی 

شهر بی بـارون

بسه این  انتظار

این همه تلخیِ مرگ و

هِی شعار

شهر بی بـارون

غروبُ  پس بزن

یار آفتابی

کمی    نفس بزن

اشک ابرا  هم  همه

خشکیده  شد

نسل گُلها   جملگی

برچیده  شد

این همه  ننگُ

کمی   عقب بزن

مـا همه   ایستاده ایم

هر    مرد  و  زن

همه  افسون شده ها

بی خودتر ها

ندیدن  سرخیِ خونِ

هر نـدا

همه پا میشن   اگه

خورشید  بیاد

مهر میهـن رو 

همه  دلها   میخواد

اونا   کورن

کور  ناآگاهی و  جهل

تو خرافه    تو ریا

نفرت و   سهل

سهل دیدن

هر  عبائی   راست میگه

هر کی رو منبر  نشست

خـداست   دیگه

هر چی سعی کردن

که بچه   نبینه

از خـداهاشون  برید

تا بچینه

بچینه   شک و ریا  رو

از دلش

بگه نفرت   ریش و مُلا

ولِلِش 

تا خـدا    خالق زیبائی باشه

نه که    اونکه   خون و مردن

می پاشه

هر چی انسانی و  خوبه

دین من

راهِ عشق و روشنی

آئین من

می سازیم   ایـرانُ  بعد از

غُصه    درد

با خـدائی که    تو قلبا

شعله  کرد

شهر  بی بـارون

یه شهر  عادیه

وقتی هر  گوشه اش

سُرور  و  شادیه

شهر بی بـارون

پر از   آبادیه

همه  جا میشن

گُلم   آزادیه    ۲

خـاکِ  خوبم

ای  همیشه موندگار

می بینیم   با هم

بهارانت   بـهـار

خـاکِ  خوبم

تشنه ی  آزادگی

عاشق خونـه  شدن

نیست    سادگی

دستامون  گرم و 

غرورمون    یکی   .   .   .  

آخر دی ماه

از زمین به آسمان

سر کاریم آسمون    نه

چرا  ابرات  نمی بارن

خِیل این   سبزای تشنه

نمی بینی     بی بهارن

آره ابرا    جلو چشمت

نمیخوان  روز رو  ببینی

اما عقلت چی میگه    جون

چرا تو     همش همینی

چرا هر چی    ابر و باد گفت

پس تو این وسط     چغندر

مثلاً   بزرگترینی

نمیگیم    بشو کلانتر

اما گوش کن    بکن باور

این ورا    خیلیا تشنن

همه زرد     نحیف و غمبار

گاوهائی   که خیلی گشنن

اصلاً  به بالائی  گفتی

که اوضاع    پائین ردیف نیست

یه نمه     مشکوکه  مشکوک

بگو جونِ من     رئیس کیست

چرا از غلام      می پرسم

تو هم   مثل ما حقیری

روز و شب      دعا به لب باش

تا تو  تنهائی    نمیری

روزه ی  سکوت     گرفتی

دِق بدی    این خلقِ عالم

وضعیت       خیلی بی ریخته

شاید کم دیدی      تو ماتم

آخه جونِ من      فداتم

یه جورائی     غیرتت کو

خونُ    غسل بده    با بـارون

یه ذره    مروتت  کو 

این همه      آدمُ  کشتن

شیطونای    تشنه ی خون

این همه سال      تو جهنم

ندیدیم     رنگِ مسلمون

آدمکها     چه فراوون

دلی نیست    تو کُنج سینه

مگه آدمی    میتونه

این همه   رنج رو  ببینه

ببینه   با بی خیالی

طی کنه   روزای سنگی

با پرروئی  هم   بگه باز

بَه چه روزای   قشنگی

چه نظام    رنگ وارنگی  !!

چه عدالت    چه جفنگی

خدای نکرده    خنگی

یقه ی حسین    گرفتی

چرا با یزید     می جنگی

 پناه بر خـدا     از دستِ

این همه    دوستای دشمن

خـداجون    مـا   راه رو میریم

نخواستیم      از دنیا  بَتمَن

تاوانِ     بی چشم و روئی

این همه سال    پرِ نکبت

فرشته   نخواستیم آقا

آتیش خیرش    مصیبت

سوزوند    ایـران و  ایـرانـی

بی پناهی      نگرانی

دنیاتون    آتیش بگیره

ملتی     ذلیل و فانی

آش  نذریتون رو  خوردن

قافله    کشتن  بریدن

توله سگ      گرگی در اومد

نعش انسانُ      دریدن

آسمون     دلت نگیره

هنو مونده    تا قیامت

اگه   هفت دریا  بباری

هنو  اوله     قَد قامَت

این نماز    اونائی خوندن

شعر عشق     با خـون  سرودن

تا که ایــران     شیـر باشه

پای  گربه مون      غنودن    .   .   .   

اول بهمن

پگاهی پاک

جانم به قربانت   ایران زیبایم

با خون سرودی نو  مجنون و شیدایم

یزیدیان کشتند   هر روز عاشوراست

تا نینوا باقی  یک میر  ثارالله ست

طلوع صبحی نو

طلوع عشقی پاک

بر خاطرم   افزود

شکرت     خـدای خاک

بر خاطرم    افزود

مهر  جهانتابَش

با  گرمیِ لبخند

عشقِ  جهانخواهَش

بر خاطرم   افزود

پرواز    تا شادی

خوشخوان و   بی پروا

پیوسته   آزادی

وقتی که    می بینی

ابران و    کوهِ بلند

وقتی که    می چینی

یک  خاطرِ  پُر خَند

وقتی   پگاهی پاک

بشکست    ظلمت را

برپاترین    یلدا

آوارِ  غفلت را

آن دَم     کُنام صبح

شور است و     آبادی

زنده     پُر از  زایش

نو رَسته    فریادی

آن دَم    دلِ شیدا

رو به   خـدا  آرَد

شوقی    همه آرام

مهری     که می کارد

طلوعِ   صبحی نو

طلوع    عشقی پاک

کابوس شب     سر شد

شکرت    خـدای خاک   ٢ 

غم جادوست

تکیه بر  آسمان کرده ای و  هنوز

آستانِ   شکفتنت خالی

این نشد  بر غرور خود باشی

ناشکفته  به اوج بدحالی

در حجابِ سخن   هزار ناگفته

عقل درگیر و   یکان زبان  خفته

این منم    به دِیر هر عملی

ساده بودن     شُکوهِ  آشفته

تا تو  روزان     سکوت   بی پایان

بی سرانجام آرزو و   پژمرده

تا تو   این من    سرودِ بی عملی است

ترس  و  یأس  و     غرورکِ مرده     ٢

من شدم راز و    رازی از هر جا

این شِمائی   ز کوتِ  بی خبری است

راحتم کن     بگو که  در فرجام

زین همه  شِکوه ها   به جا اثری است

لابُد از   حال و قالِ  ما   پرسی

شرم    آتش  به جانم   افکنده

تا تو بودی    شکوهِ  فریادم

یک خـدا بود و      یک غبار   یا بنده

من نشسته   به کُنج عُزلتِ خویش

تو در آن سو    غریو هر بادی

من تو را  خوانم  و      چه را جویم

ای که بی من     به سادگی شادی   ٢

این هنر نیست    بر فسونِ خود باشی

تا قیامت    در این قفس  جا شی

این همه  کِردِ بد     در آن آخِر

بر زمینت زند   چه معنا شی

گاه و  بی گاه    روزه ای    کمی طاعت

آنِ تو کم     به وقتِ    این ساعت

سالها  در گذر       خـدا   شاید

تو به  فکرت     حکایتِ یاید

تکیه بر آسمان کرده ای و   هنوز

رنج تو   فزون  بر این باشد

این نشد   بر غرور  خود باشی

بختِ مُرده     چه سان  نگین باشد

من که  ماندم    به فکر قامتِ دوست

این همه  غم    ز شوقِ  رایتِ  اوست

من که عهدم نبود      جز تشویش

آبروئی نمانده     دل    بدبوست   .  .  .   

پیروز و موندنی

من و تو    بازیگرِ

شبای پر کینه و  سردیم

من و تو    حروم شدیم

آخر قصه    تهِ دردیم

منِ من     مـا نمیشه

مشتتو  وا کن     نگو نه

دستِ بخشنده  میخوایم

مهرُ  صدا کن    نگو نه

آذرِ قلبِ تو    آتیش زده به

      هر چی بدی

فکری تازه     ایده ای نو

ساختنو     خوب بلدی

اون حرومی رو   ولش کن

که نشسته     بالا سر

گرگای زخمی   میرن

شیـره     نشسته پشتِ در

همه بغض     دروغ و شر

سایه ی نفرتند    داداش

مهر مـیهـن    رو صدا کن

قلبِ خورشید     ایناهاش

صحنه رو   به هم بریز

زشتا رو   کیش کن که برن

بتِ شر    شکسته شد

مابقیا    فقط  زِرن   ٢

همه انگاری   نشستن منتظر

تا بقیه     پا بشن

تا ابد    منتظر یه معجزه

آره جمعی    ناخوشن

آره مـا   میدونیم و   فکر می کنیم

بیشماریم     واسه ایــران  می خونیم

آره مـا    پیروزیم و    مـا   می مونیم

با خـدا   و   عشق و شادی     جوونیم   .  .  .   

۱۳ آبان رهائی جان

مـا  بیشماریم

خـدائی  داریم

برای  فـردا

عشقو  میاریم

خـدای  نوره

خـدای  خورشید

ایـزدِ زیبا

خالق امید

اِلهِ  تو  شر

از نسل شیطان

سیاه و    تاریک

کابوسِ  ایــران

سوز زمستون

بقا  نداره

حتی تو  برفا

غنچه  بیداره

به وقتِ رویش

به وقتِ  فریاد

بوسیدنی  نو

کابوسِ شیاد    ٢

مـا  بیشماریم

فدای  ایــران

عاشقِ خونه

به شکر یـزدان

دروغ  نمی خوایم

حسرت  نباشه

وقتشه  پا شیم

این اصل راهشه

سایه ها   میرن

سرباز نـوریم

با یادِ  کـورُش

یه پارچه  شوریم

مـانـا   اهـورا

مرگت  اهرمن

دستا   گره مشت

به نام  مـیهـن

به نام  مـردم

یا   هر چه خوبی

فصلِ تهاجم 

داره غروبی    ٢

فصل من و  مـا

انسان    بهـاره

خنده و   سُرور

شـادی   می کاره

بذار   بمیرن

بدها  تو قصه

گم شن    تو برزخ

از فـرطِ  غُصه

روباهِ  بدکار

گرگِ  ریاکار

اجنبیِ  دَد

خرسِ جیره خوار

شرم   بر شقاوت

نفرین ملـت

ننگِ  عالَمید

چنگالِ  نکبت

بی ریشه گی   گم

از یک   تبـاریم

فـلـاتِ  ایــران

مـا   بیشماریم   .  .  .   

یکی رفته خیلی زود

زورکی نمیشه نوشت

الکی  نمیشه سرود

قصه ی   دوباره ها

یکی بود     یکی نبود

اولاً   میخوام بگم

چیکه چیکه    نم و نم

دلِ تنگ   به چی میگن

یا که     بد خاطرخواتم

بعدِ تو    صورتِ دل

سرخ یا   گُل گُلی نیست

ترکوندی   قلبمو

عشق این     خُل خُلی نیست

بعدِ تو     جونِ خودت

تو خودم    کِز می کنم

بیش باد     خیالی نیست

اینو خوب   حس می کنم    ٢

زورکی نمیشه نوشت

الکی   نمیشه سرود

گفتی که    دوستم داری

عشق مشتی    هَپروت

بعدِ اون   بایست  بگم

پیر شدیم    کنار هم

تکیه کن     درختِ پیر

من فقط     تو رو دارم

از غم خوردن   بیزارم

تنهائی     بد شکارم

هوامو   داشته باشی

واسه تو     عید میارم

این فیروز    سیاه نبود

تباه کردن     دلشو

کشتن اون    ستاره ها

نِفله کردن    عشقشو     ٢

یه روزی    هر جا باشی

توی دستا    جا میشی

توی قلبا     موندگار

تو خودت    معنا میشی

یه روزی     یه روز دیر

گرچه پا   خورد و خمیر

با همه     خاطره ها

میشی یک گوشه    اسیر

نکنه سرد بشی    زرد بشی

آش و لاش هم    نباشی

سبز باد     قامتِ گُل

نگرانِ ما   نشی

زورکی نمیشه نوشت

الکی   نمیشه سرود

دل خودش    درو شده

پای داسِ   هر حسود    .  .  .    

بزن بیرون

بزن بیرون  بزن بیرون    از اینجا

شکایت از دنیا    تموم نداره

بزن بیرون و     مزه کن هوا رو

یه فرصته    کیه به روم بیاره

منم میخوام     مثل تو   بی خیال شم

جواب واسه    غرور پر سؤال شم

روزی مثِ    این روزا  تکراری نیست

   میخوام واسه خودم    یه جوری سال شم

اگه نبود    این همه بدگمونی

این همه دلخوری و     بی زبونی

اگه نبود    بودها همش  خوب می شد

    گند نبودش     همه فصل جوونی

تو هم که بی خیالِ    ماه و مهری

خدائیش   خیلی صبر داری  می دونم

واسه همین    تا تهِ قصه هم   شده

    از ابتدا     برای تو   می خونم

یه روز سردِ پائیزی    پر برف

طفلی دلو   گذاشتن انگار   تو ظرف

از اون اول   انگاری دنیا  سخت بود

    خسته شدم   اِنقدر نکش اَزم   حرف

تو ظرفِ دنیا     می میرم واست

با همه  قاشقای   بی ظرفیت

با همه عاشقای   بی نشون و

      بر و بچز  عزیز    بی شخصیت

بی شخصیت   چونکه هیشکی  خودش نیست

همه    غرور مرده ی  پدر هان

خودی به جمع   کله گنده ها

از سر خط    رابطِ بی هنرهان

همه وطن فروش و    بی هویت

بدونِ عشق   بدونِ یک  اصلیت

ماله کشِ گند کاریِ    درشتا

جارو کش اجیر    بی همیت

بزن بیرون    بزن بیرون   از اینجا

این زشتیا  که   دیدنی نداره

بزن بیرون و     مزه کن هوا رو

خـدا  واست  یه طرح نو    میاره   ( ٢ ) 

تو بخوای همیشه تو

ندارم  حرفی واسه تو

خوب چزوندی   دلمو

نفله کردی    عشقی داغو

آتیش زدی    خونمو

تعارفات که  کم بشه

میگم    زیادی می خوامت

تب و تابِ   داشتن تو

واسه این    هِی می پامت

شاید تو    زندگی و

همه دلیلِ بودنی

حالا من    چیکار کنم

چرا فقط   لاف می زنی

میگی لاوی  ترکوندم

خیلی مایه    اومدم

آفتابِ سوزان   تمومه

شب و سایه    اومدم

حالا  سیمین بر   تنها

رُک بگو    حرفِ نهون

نقره فامِ ماهی و   من

یکه برگی    تو خزون

چقده    زود  دیر میشه

عمرها   چه حیف   هدر میشن

همه ی بخت و  انرژی 

کلا    بی اثر میشن

تازه  تازه     کهنه  کهنه

نداره   دنیای مـا

خیلی زود   قدیم میشیم

دیروزی شد    فردای ما

ندارم    حرفی واسه تو

میخوام   یه عمل کنم

بیام و    روزای تلخ رو

کندوی عسل      کنم

شایدم   نشه

عزیز    فرصت کمه

تو نباشی    یکی دیگه

بعدِ هر حسرت     غمه

شاید تو    زندگی و

همه دلیل بودنی

اما   یادت باشه   رفتی  و

همش    جـِر می زنی

توی این بازی

غریبه   دستامون

آشنا    شروع کابوس دیگه است

چقده    زود دیر   میشه

عمرها چه حیف    هدر میشن

لبها خشک و  نوبتِ بوس دیگه است

با تـو     راستی معرکه است   ٢

پاینده این سامان این ملک اهورائی

ز جمعه های  سیاه

خردادِ شرم  و    دروغ

به فصلِ  خون و قیام

خیابانهای  شلوغ

سپید پوشی     سـرخ

سیاه پوشی       زرد

به سـبـز   ایـرانـم

شکفته     شعله ی  درد

دو صد   دغل   نامرد

دو صد    حرامیِ دَد

هزار فاجعه    رُست

ز  خطبه ی  آن  بـد

کریهِ   هستی کُش

قاتلِ زیـبـائی

سوگُلیِ  شیطان

ولـیِ  گمراهی

نمرودِ   جهل و جنون

فتوای    قتل و خـون

کشتار  نسلی نـو

گردابه های  فسون    ٢

مـا   با همیم    ای دوسـت

این خـانـه    خـانـه ی توست

دستان و   موج نـور

هنگامه ی    جادوست 

مـا   با هم و   دریا

تسلیم    عزم بـلنـد

ول کن   جزیره ی غم

بـلنـد غـرور     سـهـنـد

جزیره های  غریب

سیمای   ترس و فریب

اخبار     شرم آور

دروغهای   عجیب

به راه     انـسـان باش

به دل     جـوان    آزاد

مـا   هـمـه با هـم    تا

زمزمه مان    فـریـاد

بـیا   به یـادِ  خـدای

خورشـیدی  از    ایـمـان

به عـطـر پـاکِ  وطــن

بخوان   به نـام جـان

بـیا  که قطره   شویم

در عـشـقـمـان    ایـــران

خوش و شکفته  شویم

به یـاریِ   یـزدان   .   .   .