تو ای لیلی

نیامدی و   دلم تنگ است

    اتاق  بی رنگِ بی رنگ است

        کنار دل    که چون سنگ است

               همه مردند    کنون جنگ است

    ستاره    آمده پائین

         سراغِ زهر   می گیرد

              تو دردت    مانده بر دیوار

                  سکوت افتاده    می میرد

     نگاهی نیست    چون من باش

       فراقی نیست     مأمن باش

          به چشمم   خواب می بارد

             فقط مانده    به ذهنم کاش

        کنارت    قرنِ نیرنگ است

           لبانت    خشم می ریزد

        تو بودی مرد     تو بودی داش

           که یک آنت     به این ارزد  .    ٢

     مگر گفتن    خیانت بود

           مگر     جرم و جنایت بود

             که فکر دوستـت دارم

                     به سر تا پا      قباحت بود ؟

       به نوعی   فکرِ راحت بود

         که با نفرت  بپوشانی

            همه رنگی   که دریائیست

               همه صبحی    که رویائیست

       ولی کودن      حماقت بود

            صدای بوسـه      عادت بود

                 خدا زیبا  و  دل زیبا

                     همین کوته     سعادت بود

                            همه بودن     ضیافت بود  .   ٢

       نیامدی و   دلم گرفت

           همه شدند     چون سیلی

                  به یک قطره     از آن باران

                               بنوشانم        تو ای لیلی  ( ٢ )

باقی

برای دکتر احمد پناهنده

صدا کن آینه مانده

    اگرچه    عاقلان مردند

          اگر چه    روز بی باران

               سیاهان     سایه می خوردند

    نگاه کن    شب همه زیباست

           ستاره    محو شعر ماست

                 همان شعری    که زادن بود

                       به رنگِ دل     همین فرداست

       همو که گفت    از خورشید

           از آن    روزانِ پر امید

              همو که   سادگی می بافت

                        مرا  در رنج کم  دریافت

                  صدایم زد     تو اینجائی

                     در آن شهرِ    اهورائی

                        در آن صبحی    که می رقصد

                             در آن آبـی    تو با مائی

                    تو با مائی    که می آئیم

                        سـتاره    با تو روشن ماند

                              درخشید و   غرورش را

                                  به هر چه تیرگی   تاباند

                           که خیره  ماند    تنهایی

                                سیاهی    از دلم افتاد

                                    بلندم کرد    این بـاران

                                       مرا آخِر    به باور داد  .   ٢

                      صدا کن     آینه باقیست

                         ستودن   رسم مشتاقیست

                             سرودن   با همه یاران

                               نگاهی و شبی     کافیست   .   .   .

٣ بامداد

٣ خرداد

ایران

داره خلوت میشه انگار

کیسه ی قافیه اشعار

داره معطل میشه دستم

واسه گفتن داره اصرار

واسه گفتن از تو ای دوست

واسه میهن   گل خورشید

واسه غارتِ تتاران

واسه زیبائی و امید

کسی مرگِ مهرُ نشنید

لبی از بغض تو خندید

دستی از کین و حماقت

سر هر ترانه برید

کسی با قامتِ ایمان

خیسِ خون کرد  بیشه ها رو

بس که جنگلُ تبر زد

تیشه بارون  ریشه ها رو

خاک رو هم به باد داده

علفِ هرزه کجا بود

هر چی زنده بود و پویا

زیبایی    همش شدش دود    ٢

یه روزی چند سال اونورتر

گنده لاتها    اینور  اونور

پدر این سرزمین رو

با پدرسوختگی بردند

از تو غار یه دونه ملا

امام سیزده آوُردند

همه از برکت نفته

این همه بلا و فتنه

پس منافعِ ملل کو

چرا تا ابد  یه متنه

ملت از دم مثبت اندیش

خیالی نیست با یه کم ریش

حاجی ناموسو  فروختن

تو بازم مشهد و کیشمیش

این جوون که خودکشی کرد

اون که منگِ اعتیاده

به خدا مثل من و توست

کی اونو به باد داده

ماها کشتیم گلامون رو

وقتی خسته  لبا بسته

فروختیم   خواهرمون رو

همه مست    غنچه شکسته

هفت هزار سال افتخار  پر

ماها از ایـران چی داریم

فقط  قلبشو شکستیم

تخم کینه  هِی می کاریم

خلیج فارسـت   عرب شد

سعدی  حافظ   با طرب شد

مولانا  سینا  رو بردن

همه هستت یک وجب شد

بازم سینه چاکِ رهبر

صد تا میمون  یکی عنتر

کودتا شده برادر

باز بگو    الله اکبر

پوتین پوشا کِشت رو بردن

دِه رو با   درخت سوزوندن

مردای قبیله مُردن

زن و دختر    با شیوخن

نشستن ادعیه خوندن

به ماها  مکه فروختن

خدا رو به نیزه دوختن

دلا تو   نادونی سوختن  .   ٢

بازم ملای اصلاحگر

میشینه گُرده ات کافر

ببُر این مار ضحاک و

به سر کن قصه ی آخر

به قبر شیخ پسته تو

بخون این فاتحه از سر

شریر گله ی بربر

منم ایــران   منم سـرور

مشتِ هر مفسدی وا شد

جهان میگی   تماشا شد

فقط برخیز  عزیز دل

وطن غرقِ تمنا شد

که ایـران با تو معنا شد

کنون هر گرگ  رسوا شد   .

به آبادیِ این گوهر

خودآیِ قادرِ برتر

به نیک آئینیِ میهن

رسان امداد سرتاسر

به جوشش از دل خاک و

به غرش از دل ابران

تو دستش گیر  هر دستی

که سازد آن اَبـَر ایــران

غرور خفته   جاویدان  .     ٢

زیر این سقف بلند تن کبود

تن کاغذ داره باز خط می گیره

         اون وجود روشنش باز اسیره

            میگیره حال و هوای آبیو

                خیسی جوهر و رنگ شادیو

           چند روزه باد میزنه

                ابرا گرفتن   آسمون

                   شاخ و برگا   قر میدن

                       خنک و بهاره   پیشمون

                   شالیا منتظر یه چیکه آبن

                                             از بالا

                       وقتی قهر و تاریکه    به آسمون

                                               میگن حالا

                           کلاغه رو سپیدار

                                قار قارو از سر میگیره

                                   نهالا  قد می کشن

                                         گل از حسودی می میره

             قاصدک    پرستوها

                             خبر دارن از اون بالا

                    برکه ها   دیدنین

                               رودخونه  خشکه به خدا

         گنجیشکه   می چرخه و

                       یه چیزایی گیرش میاد

               بگو جفتت نخونه

                        و اِلا    بد سرش میاد

          آفتابم   قایم باشک

                     با باغچه  آغاز می کنه

                         قناری می خونه و

                                    حسرتِ پرواز  می کنه

            گل سرخ  تکیه داده

                 به دوش اون چراغ سرد

                      مورچه باز به شوهرش

                                           امروزُ دنبالم نگرد

                            حالا کم کم  ابرا خاکسترین

                             شیروونی سیاه و ساکت

                                           قطره ها بسترین

                          همه برگا هم قسم

                                          یه دسته آواز می خونن

                                      تا نشه  سرود بارون

                                                      یه دم آروم نمونن

                       زیر این سقف بلند تن کبود

                           میون راست و دروغ   بود و نبود

                                  تن کاغذ از همه   آبیتره

                                       حالا شد یه یادگار    یه پا سرود  .    ۲

                                                                     ۲۸   اُردی بهشت

وقت شیدائی

دوباره می سازم

ترانه ای درهم

برای  تو  و من

برای ما    با هم

دوباره   می سوزم

از هر چه شب   باقیست

دوباره   می گریم  

بهانه ها    کافیست

دوباره می رقصم

همان که   من بودم

همان که  خندیدم

برای ترک   زودم

من این تهی  بودم

تو را   صدا کردم

اگر چه  کم بودم

خدا   خدا  کردم

دلم   ز  زیبائی

قصدِ تمنا داشت

ولی پلیدی   رنجِ

غصه ها می کاشت

من این  تهی بودم

خدا رو گم کردم

من در خودم   باقی

بیهوده    می خندم

ترانه ای آزُرد

ترانه ای شادان

من خنده ها  دیدم

به قامتی   گریان

قامتِ  جاویدان

طنین دل   ایـران

بودن   سرودن نیست

در پهنه ی   شیران

آنجا که قلبِ من

بازیچه ها  دارد

ماندن حکایت بود

دستی که   می کارد

دستی که    فرسوده

اما   فروزان است

دلها   همه رنگین

                          مزرع     که سوزان است     ٢

دوباره  می سازم

ترانه ای درهم

برای  تو و من

برای ما    با هم

دوباره  می بینم

زیباترین مامن

برای   تو و من

برای     ما بودن

برای بِه ماندن

اگرچه   کم باشیم

حسرت    دروغ     کینه

دیگر بس است     پاشیم

ساده تر از هر یاد

این غُصه ده بر باد

گفتن   عنایت بود

با هر چه دل     فریاد

ما مانده ایم     ایـران

ما طالبِ نوریم

خورشیدِ بخشایش

بی عشق تو   کوریم

ما رانده ایم  دیوان

دیوانِ   نادانی

از قلب و مغز خود

اینک   تو می مانی

دیو سپید و سرخ

دیو سیاهی را

از تو  بتارانیم

رنج  تباهی را

آنها  که آلودند

خاکِ اهورائی

اهریمنانِ دون

                     شد   وقتِ شیدائی    ٢

                                           ایـران غرور ما

                                           مُلکِ سُرور ما

                                         این فخر بی پایان

                                             پاینده  شور ما     .   .   .

                                                                               آدینه

                                                                       ٢٧ اُردی بهشت

                                                                              لنگرود

فقط همین

صد بار بهت گفته بودم    نرو از این راه

رفتی و شکستی قلبمو     خدا می دونه

صد دف نه  هزار دفعه میگم  یه بار تو گوش کن

بن بسته   سقوطه    مرگِ تو   کشتن جونه

یک بار تو قلبت یه نگاه هم به بالا کن

این درسو فقط توئی و اون خودش می خونه

ساده اومدی   اما همه سادگیا مرد

این رسم زمونه   تا ابد  اینطور می رونه

وقتی که میگی  گیجم و از خوابِ دلم سیر

دونستنو کم داشته باشی    ظلمت می مونه

این شعر اگر چه کوتاه و کوچیک   خودم می دونم

قاتیِ بقیه    حسرته   که می سوزونه

صد بار بهت گفته بودم نرو از این راه

این دل فقط یک سقف می خواست    قدِ یه لونه

صد دف نه هزار دفعه میگم   یه بار تو گوش کن

باقی   بقایت    به سلامت    بروخونه     ٢

ای روزگار

بعد بهت میگم

          وقتی که رفتی

       اس ام اس نمیشه

                 این غم سنگین

   بعد بهت میگم

                      جا جای پا نیست

                            نمیتونم   نمیشه

                                      شبای  ننگین

       اون مرام که دم زدم

              این دل کپک زدم

                 یا تموم بازیا

                          شادیای سرزدم

              پول میخواد فقط جونم

                    اونکه مرهم دله

                         اونکه ملتی میگن

                                    چرک دست   ناقابله

         بعدِ عمری از ما خواست

                        یه رفیقِ بی کلک

                             شندِری برای زخم

                                   حتی قدِ یک نمک

                      وقتی که رومیندازه

                               اون نگاه پر غرور

                                  خیلی سخته بودنم

                                           تو نداری   یک کرور

                 به خدا که روم سیاه

                     همه خطها اشتباه

                             شرمندتم   فقط همین

                                روم نشد بگم چرا

         بعد بهت میگم

                  وقتی که رفتی

                             اس ام اس نمیشه

                                         این غم سنگین

                  بعد بهت میگم

                                جا جای پا نیست

                                                نمیتونم   نمیشه

                                                                 شبای ننگین  .

              صدام تکه تو این هوا

                  تو این هوای پر گناه

                      وقتی که اِندِ باختنم

                               بود و نبودِ من   تباه

              من باختم    اما چی بگم

                دنیا    با باختن نمیشه

                       میگیره قلب این سیاه

                            دلو   شناختن همیشه

           ستاره ها رو پس زدن

                   صورتشون رو خط زدن

                              شراره ساختن با کلک

                                        بازی فقط    قایم باشک

           خورشیدُ از ما میگیرن

                         سرخ و سفید   یادت میدن

                                       کشتنِ  بغض یک غزل

                                                   تا تهِ تاریکی میرن

                  تو این همه جرم کوچیک

                          جرم دلم نداریه

                                نگاه  قداره چی میگه

                                   موسم بی قراریه

                          بعدِ یه عمر رو میندازه

                                  یکه رفیق  با مرام

                                            کوچیک و عبدم به خدا

                                                      خفتمو  دیگه نخواه  .    ٢

یک آسمان لبخند توست

بازنده بودن      درد نیست

       بازنده ماندن       فاجعه است

           تنها در این     دور زمان

                    پاینده بودن        معرکه است

        بازنده دیدن       مرگ بود

                تنها دویدن          مرگ بود

                        یک برگ در      زیر همه

                                شلاقِ      صد تگرگ بود

           تنها پریدن       حادثه است

                  تنهائی اما      معجزه است

                          تنهائی دل   با خدا

                               یکتا بماندن    بی مزه است

    بازنده بودن      درد نیست

             بازنده ماندن        فاجعه است

                    حتی در این چرخ نژند

                             یک ما سرودن     معرکه است

        بازنده دیدن     مرگ بود

              تنها دویدن      مرگ بود

                   من ماندم       با یک خدا

                         او را سرودم       با درود

       تنها پریدن      حادثه است

                 در انتظار معجزه است

                        تنها دلو دیدم     ولی

                           بی یار ماندن      بی مزه است

                           بازم دوباره     می پرم

                                تا آن پریدن     طی شود

                                     پرواز     برگیر از زمین

                                           تا جانت از ننگ    وارهد  

                             تنها تو می مانی و  بس

                                   تنها   در این ملکِ بهان

                                       آنجا که بودن     درد نیست

                                             اینک تو دانی      وقتِ چیست   .    ٢

نداشت . . . اما

دیگر این دل قصد آواز نداشت

قصدِ راندن بر تن ساز نداشت

دیگر از بس که شبم تاری بافت

هجمه و ویل دگر با دگران راز نداشت

قاعده بودن ما بود در این دور جهان

دیگر او عِطر گُل غاشیه انداز نداشت

جمله آنان که بدین ره به قیامت رفتند

همه آن صحبت نان بود دگر ناز نداشت

هر لبی خجلت و اندوه  تهی تر می تافت

سالکی روسیهی بود  بشکن و بنداز نداشت

راغبان ثانیه را زنگ زدند    آخِر شد

دگر آن صحبتِ جان   رفعتِ ایاز نداشت

صاحبان جمله به کنجی نگهند   خُرد و خموش

همه جا کوبش دل بود   دگر جاز نداشت

من نگویم که همه اهل جهان   با مایند

لیک بسته است حرم   عابد و فیاض نداشت

وقت خوش

    شیشه ساعت دلکم

       روزِ بی واژه  پرید

            شاد باش   حتی منگ

                        این همه عشقُ   کی دید ؟

   شیشه ساعت  دلکم

            ثانیه    رنگ شده

                  نابِ نابه   دل تو

                            غم ببین   سنگ شده

      روزای تازه  میان

           بعدِ این   عصری ناز

                میگذره خیر    حالا

                          بالو واکن    پرواز

         آبیِ  بی انتها

             واسه تو     نفس داره

                  رها کن      ولش بابا

                         کی    دلش  هوس داره  ؟    ٢

        جیغ و  داد     با جشنه

             وقتِ   پایکوبی ماست

                  نفس تازه  بیار

                       روبروت      یک دریاست

          ریگ    گرما  و  بساط

                باحاله  حال و هوات

                       حالا    دم بگیر با من

                             بگو می میرم     برات   ٢

         اونیکه  دوسش داری

                دستِ تو      تو دستاشه

                     رقصِ تند    وقت دیگه نیست

                         خنده خنده     باهاشه

          دلتو  بهش بده

              بوسه رو  گرو   بگیر

                   بگو   لب رو لب بیار

                                تا ابد     میشم اسیر

           شیشه ساعت   دلکم

                 ثانیه   هِی   می دُوه

                       عقربه    فکر     زمین

                                    بذار     دردُ  بجُوه

           اگه ما با هم  باشیم

              پشت بدیم به   پشتِ هم

                  دیو غم   کیلوئی چند

                           بگو  گم شه       ماتم

           اگه این دستای ما

              تک به تک   گره بشه

                     آبیه لبای ما

                             دردُ  از هم می پاشه

                      چشمک و ادا      بیا

                          عشوه   با ما راه بیا

                               اینه   تصویر قشنگ

                                             اینه     رقص ماهیا .   ( ٢ )

شعر بی دریا

قدِ  یه   جرعه ی آب

      قدِ  یک کوه   بلند

          من  کنون  ثانیه ای ساخته ام

                به نگاهت    سوگند

    لحظه ای  تا به بقای  دل تو

       لحظه ای  محضِ رضای دل تو

                        قد یه   جرعه ی آب

                                قد یک   کوه بلند  .

       فرصت اینجا  کم نیست

         واژه گان    بیکارند

            چه بسا   بسیارند

                 دستِ کم    بیمارند

      دلکی   می خندد

          من کنون   یک قلمم

                        یک  منظوم

                           تا مرا می بخشد

           او صدای دل توست

             او همان    مرثیه ی بهروز است

                  گر چه    دور از واژه

                        گَهِ شب      پُر سوز است

         او سراسیمه برفت

            روسیاه     ماند   بقا

                       غم من    می چینی ؟

                         تا فراروز   فنا

          روز را  من   چه کنم

                من که  بد  بیکارم

                     نم نمک  هشیارم

                       که قدم   بر چه نهم

           من خموده    عریان

                که مرا  صورت داد

                  گوئیا   خویش بُدَم

                              تن چه رو  محنت زاد

          خواب   کابوسی گم

              من چه را  می جویم

                 دوست   افسوسی گم

                     نیمه را می بویم

        نیمه ای که مانده

          آن  یه نیم از  فردا

              دست   یاریم نکرد

                    جمله   حسرت   دردا

     پاروقتی  سردرد

      یا همان  هستیِ مرد

        دل تنگی    برید

          جامه ای تازه   کشید

      فرصت  اینجا کم   نیست

              من به خود  گم شده ام

                  شعر بی دریا   را

                             آسمان چون بُده ام   .   ( ٢ )

ساده دیدن ننگ است

      بختِ بودن  باقیست

          بودنی      رنگینتر  سنگینتر

               دل زدودن کافیست

           من   دلم تنگ شده

               تنگِ آن قامتِ خورشید

                   که نه ویران بینم

                     دل و جان   ایـرانـم

              من   دلم  تنگ شده

                   حسرتِ  راحت و دید

                      یکه تاز     این میدان

                  یک قلیلِ قاتل     بی ایمان

              و یه خیل مردم دل مرده    خموش

                   بی سبب   تنهائی

                         بی سبب  زندانی

          چون  سبب ساز

                    خودِ من   بودیم

                        روشنی   فرسودیم

                  یکه  یکه    هر چه زیبائی بود

                        بی هوا     بزدودیم

                 تا که ماندیم  در این ظلمتِ تار

                       یکدگر      دنیا را

                         دگر از یک قدمی    نتوان دید

                              شهر شب   شد بیدار

                         کم  کَمک  بازم چید

                              شب به دستِ هشیار

                                  از گُلان رنگ رنگ

                                    همه عِطر و همه زنگ

                               همه شان حسرت یک بیداری

                                       بوسه   عشق    هشیاری

    منِ ما را   چه شود

          تا به کی   خون بینیم

       خون ز تزریق و چماق و هرزگی

                     تا ابد  آلوده گی

     کم دروغ  نشنفتیم

     کم جنون  نسپردیم

             به خدا که کافیست

              به خدا   ما را بس

                       فرصت اندک   باقیست

                         بسته اند   راهِ نفس

              این همه شعر چه بود

                    این همه خواهش بود

                         همه جا  صحبتِ افزایش بود

                    لیک آنچه   رخ داد

                       همه از گرمی بازار دروغ

                          همه فرسایش بود

                                                مرگِ سهراب   فروغ  .

                 آتش  اُفتاده  به جان

                      هی  بیداد

          مردمان  تا به کی مُهر سکوت

                   منِ ما   بی بنیاد

                      مستی  و  وهم       سقوط  .   ٢

دگران بیدارند

مثل ما بسیارند

  چون کمی  کم دارند

      کمی از  بود و نبود

           کمی از  راحت و سود

               کمی از    هر چه که می اندیشی

                                      نسبت و تشویشی

      چون همه اهلِ جهان

         غصه ی قامت گل را نخورند

            شب و اندیشه   بهاست

                        قصه را می شمرند

        ولی در کسوتِ دوست

              خنجری قامت گل را دیده

                   دلِ رنجش دیده

                        ساقه را ببریده

                            پی فردای شماست

بَه    چه ساده مردند

     مردمانِ ساده اندیشِ خموش

           بختِ گل با ما نیست

                 خنجرش   قامتِ دنیا دارد

                   ماندن و معجزه دیدن

                               عزمِ رویا خواهد

         خیز تا ثانیه ها تنگ کنیم

             ساعتِ کهنه ی دل   زنگ کنیم

                   سر شب  یا دمِ صبح

                           خیز گورش بکنیم

                    تا ابد زنگ زند

                              پوستِ تنش

                             خنجر بی فردا

                          رو به دورش فکنیم

من و تو  کم بودیم

  من و تو   شاید

               مرده و درهم بودیم

      شکل فردا خواهی

          یک قدم مانده به صبح

             او کنون رهسپر رنج و بلاست

                 یکه ظالم    دگر اندیشه ی ماست

                          او خدا نیست بدان

                    او همان معصیتِ دیروز است

                                  آن زمستان     بوران

              مگذار قافله ی دل برود

                روشن از ایـران شو

                  ما که بسیار شدیم این سر صبح

                      رختِ هجرت از سیاهی

                                              تن کن

                                    خاک این   آهن کن

                     که چه ساده مردند

                         مردمان ساده اندیش خموش

                          تو بدان      جمله به هوش

                                 مثل ما بسیارند

                                                     مثل ما بسیارند  .

ملک مقصود

دوست دارم یک ترانه

                    تا به فرداها  برآرم

  دوست دارم این شبانه

                       نغمه ای خوشتر سپارم

    من همین   اندوه بودم

                که دو روزم را  سیه کرد

       قطره قطره   تا به آخر

                     خشتِ جانم پُر گنه کرد

     در پی تابوت بودم

             که دو دستم   واگذارم

                     ذره  ذره   خشتِ لبخند

                             سخت ماندن گشته کارم

    این چنین افسون سُراید

             این قرار دلخوریهاست

                   تازیانه    اشک     ماندن

                        یکه قانونِ کژی هاست

      یک ستاره     شاد مانده

              خیز تا    قلبش دراریم

          چکه چکه    خون زشتش

                 گیس بر     آتش  گذاریم

    آن یکی آگاه مانده

        مغز پر کرمش بسوزان

            این سیاهی   رنگِ خوبیست

                 بر تن ننگش بپوشان

       این تن و بستر چه حسی است

          چند قیمت    می فروشیم

                آن عرب را خیز برداشت

                      دیگر از ملت   چه نوشیم  ؟

                              یکسری منگِ ولایت

                                یکسری خمار حاجت

                                   مستِ افیون و  زیارت

                                      یک قدم باقی     شهادت

       یاد باد آن مرگ زادن

           کشتنِ انسان کافر

                هر که   زیبائی  پسندد

                   از توی تو   تا به آخر

           نشئه بادا هر جوانی

                 ساکن جوی خیابان

                        تا نجوید راه انسان

                             یا نگوید  کی  چرا  هان ؟

                                                            .   .   .

      قصه ی غم    قصه ی ننگ

                       بس دراز است

                        بی فراز است

             حرفِ هر روز    این نیاز است

             تا بوم در مُلک ایران

                  یک قلم یا   یک قدم هان

          مرگ را     اندُه شمارم

             تا قیامت من ببارم

                سرزمین عزت و جاه

                   مُلکِ شیران و دلیران

                  دور بادا  قِسم و ویران

            کور بینم دشمنت را

                  روبهانِ گرگ طینت

                      خون کنم پیراهنت را

                        برکنم از  تن سرت را

               چون بدین مُلک خدائی

                           سبزه و گُل  ارمغان است

                        این چه جای کوتهان است

                               نی سرای ابلهان است

                                   بل سرای عاشقان است

                                       عاشقان است  

                                            عاشقان است   .   .   .

دوست دارم یک ترانه

  تا به فرداها برارم

                        دوست دارم این شبانه

                           نغمه ای خوشتر سپارم  .

فروردین 87

لنگرود

آبی و روشن

میشه با عِطر پر پروانه ها

یک غزل رو   تا تهِ افسانه برد

میشه با کندوی تلخ بی عسل

حرف شیرین دلو جانانه خورد

میشه با هر ذره ی ابر و هوا

خیس منقار ترانه تا به دریا هم رسید

میشه تر شد از هجومِ هر سراغ

نور بود تا به فردا هم دمید

میشه کم شد از جهانِ اشک و داد

به علاوه توی هر سبزی چپید

میشه آبی بود   با هر روشنی

چنگ و چنگالُ فقط تو سفره دید

میشه بوسید آتشو وقتی دلو

با تموم تار و پودش می دره

میشه بوسید و تنش رو مُثله کرد

وقت تنگه   این هجوم آخره

من شب و اخگر نمی خوام از خدا

من تموم حافظم پشت دره

من فقط یک کورسو از روشنی

چون تموم خاطرم پشت سره

پشتِ سر مونده ولی حالا کجا

چند سال اونورتر کجای آخره

این تموم ترسیه که با منه

بی خیال این قصه ها زود میگذره  .

میشه سُر خورد   پُر شیبه این دیار

وقتی که با دل نموندی موندگار

میشه تو افسانه موند   اما چه سود

این خزه طفیلیه رو سپیدار

میشه با لبخندِ کذبِ ماهِ نو

تن رو مسرور شبِ بی سایه برد

میشه محو مهتاب سواره شد

این همه اما دروغه   سایه مرد

میشه ما با هم باشیم دل نگیره

ولی زشت و روشنی هی می بارن

میشه بزرگ نکنیم صورتِ غم

خورشیدُ تو دستای ما می کارن  ( ٢ )

دل و خدا

چیزی ندارم که بگم

هنوز چشام بارونیه

بارونی لبخندِ تو

غُصه حالا زندونیه

چیزی ندارم که بگم

قصه های همیشگی

لک کرده احساس تنو

مشکل بی ستاره گی

بارون که نم نم می باره

انگار دلم امید داره

ابرای تیره هم میگن

دل ما هم تنگه آره

اما فردا نه پس فردا

آخرش آبیتر میشیم

تا دوباره جمع بشه باز

درد و گِله ما می باریم

می باریم اما چه آروم

تا گُلا ترسی نخورن

رشد بکنن تا آخرش

رنگهای تازه بیارن

بیارن تا دشتِ خــدا

فقط گِلی رنگ نباشه

صد رنگِ مستِ جورواجور

نور امیدُ بپاشه

بپاشه تا دلی اسیر

از توی غصه ها پاشه

پا بذاره رو فرش نور

واسه یه لحظه ما بشه

من تو امید و روشنی

قصه ی خوبِ این سفر

رفتنی که زندگیه

وقتی بذاریم پشتِ سر ( 2 )

چیزی ندارم که بگم

وقتی دنیا اینجوریه

چقدر بزرگه بودنت

قصه ی خوب اینطوریه .

12:30

شنبه 24 فروردین

 

بهار

قلم رُست و دلم رُست و گیاه رُست

به ساقه برگ نو این تکسرا جُست

بهاری دلکش و ابران و باران

گیاهان سبز و یکتا جویباران

نوای چَِه چَه از هر پر و بالی

به بالا بنگری آبی بهاری

دلت را زنده کن با بوی رُستن

که گوید وقت مانده ست تا به خُفتن

صدای زندگی با هر درختی

خدایا شکر ماندن شکر بختی

همه رنگ از تو می پاید دلاویز

به اوجِ گونه گونت رقص پائیز

الا ای ذات زیبائی الهی

به نور و روشنی تنها پناهی

قلم رُست و دلم رُست و گیاه رُست

تو تنها عشق بودی که جهان جُست