حال مـا

آمده بودم   بروم

باز دلم   رضا نشد

این همه  درد   خنده شد

خام قَدَر   قضا   نشد

آمده بودی   دل من

عاشقِ  چشمانِ تو شد

قلبِ مرا    که می فشرد

محو   دو دستانِ تو شد

باز همان   عطش جنون

چشم و دلی    که غرقِ خون

باز    نگاهِ   ماتِ من

خیره    به آن همه  فسون

خنده به لب    شاد و لَوَند

این همه    نقش می زنی

فکر مرا    نمی کنی

بادیه ام      چه رهزنی

هیچ نمانده     غیر دل

هیچ مجو     مکانِ  آن

بشنو و    باورم بکن

گم شده    در زمانمان    2

آمده بودی   به چه رو

محض خـدا   به گفتگو

یا که تن و جان  ببری

ثانیه ای   تو  رو به رو

آمده بودم   سر خود

گرم کنم    چو کودکی

دردِ سرم    فزون شد و

چاله به چاهی    اَلَکی

دستِ مرا   نگیر   من

قافیه ای    گم شده ام

در پی  بیتِ اَزلی

قاتی مردم   شده ام

پای که  گیرِ گیر  بود

چشم و دلی   اسیر بود

وزن نخواست    شعر من

سطر    کمی  حقیر بود

یک  دو  سه روز   مانده ام

روی کشم   به ناکجا

نقد   تو بودی   گُل من

چک نکشم     به نا به جا  .  .  . 

23/3/90

2:30   بامداد