صدائی کن

من از این کوچ تنهائی

یه جنگل   عاشقی دارم

یه دریا    مهر و بخشایش

نگاهِ  صادقی   دارم

من از این   پرسه ی بی تو

همه دل رو   درو کردم

همه غیری رو    بر باد  و

همه دستی رو     تو کردم

همه چشمی رو   تو کردم

تو که    پنداری  ایمانی

تو که  محبوبِ   یزدانی

واسه این خسته تن   جانی

من از    تنهائی جاده

پناه آورده   در خویشم

من از این    بی صدائی ها

تـرانـه بازیه     کیشم

تو این وقتی که   من هستم

ز روز و شب      جدا  تنها

شده  دارم   نگاهی تلخ

شده قلبم     یخ و رسوا

اگه دل    منطقی می بود

اگه فکر    رهائی بود

اگه    غصه     نمی فهمید

سپید و پاک     خـدائی بود

جهانِ   تازه ای  داشتم

جهانی نو     پر از  آوا

پر از   لبخند و بخشایش

واسه این    خسته از دنیا

تو این کوچ و   از این پرواز

مهاجر     خالی از آغاز

تنش خسته    دستاش بسته

تو رگهاش   خونِ این  آواز

منو  مـا کن    به یک بوسه

منو از غُصه     پنهون کن

تو قلبت    خونه ی شـادی

بدی رو   جمله ویرون کن

منو  مـا کن     بخون از نو

بخون از     خنده و  بـارون

از این رویش    نگاهی سبز

جهانی عشق     خـدائی کن  .  .  .